June 15, 2009
2247 H
Ang Pasaway na Baseball Player
Inabot ako ng mga thirty minutes kung saang lenggwahe ko ito isusulat. Naisip ko kasi sobrang effort pag English, kaya barubalan nalang ng bonggang bongga. Effort pa mag-Ingles, hindi din bagay sa mood ko, kaya eto nalang. Barubalan to the maximum level.
Pero bago ako magsimula, gusto ko lang magreklamo dahil ang tabang ng Lucky Me Supreme La Paz Bachoy ko. Bakit ang daming nilagay na tubig ni Jane? Hindi ko ma-feel ang pagmamahal! Hindi ko ma-feel ang Bachoy!
Yun lang.
Tatlong taon na ko sa trabaho ko, pero hanggang ngayon, ni kalahati ng puso ko hindi ko pa maibigay sa trabaho ko. Malaki-laki din responsibilidad ko. Kung hindi ako kikilos, humigit kumulang sikwentang pamilyadong tao ang magugutom. Yan ang unang unang lesson na binigay sa akin ng mama ko. Na ang kompanya namin, hindi lang itinayo para sa amin. Para din yan sa mga taong umaasa sa trabahong binibigay namin sa kanila. Para din yan sa mga pamilya nila. O diba, san ka pa.
Naiintindihan ko naman yun eh. Ang hindi ko maintindihan yung gwakananginang ugali ko. Simula pagkabata ko, pinipili ko talaga yung mga bagay na gagalingan ko. Sa trabahong bahay palang eh. Alam mo yung ugali ng mga inutil na bata na pagnagwawalis, imbis na salukin yung dumi, itatago nalang sa ilalim ng carpet o kaya sa ilalim ng sofa? Ako yun. Tapos yung kwarto ko laging parang dinadaanan ng delubyo. Magulo, daig pa kwarto ng lalaki. Sa isang sulok nakatambak yung daan-daang libro. Tapos sa isang sulok yung mesa ko na hindi mo maintindihan kung work area ba ng inhinyero o ng writer o ng computer programmer o ng rakista. Tapos may gitara pa sa likod ng pinto na ilang taon nang hindi natotono't nagagalaw. May tv ako sa kwarto, pero pag pinahid mo kamay mo, itim agad daliri mo sa kapal ng alikabok. Kalat-kalat din yung mga CD ko tsaka DVD, tsaka yung mga gadgets na hindi mo alam kung para saan ba. Sinukuan nalang ako ng nanay ko eh.
(Ang tabang talaga ng sabaw, pocha.)
Sa school din. Tingnan nalang ang grades eh. Alam niyo bang pumasa lang ako sa Chemistry dahil 'mabait' daw ako? Ganito yun eh.
Karren (siryoso, repentant, mabait): Madam, gusto ko lang po malaman kung makakapasa ako sa Chem? Lagot po ako sa nanay ko pag bumagsak ako. Tapos kailangan ko din po pumasa kasi maga-apply po sana ako bilang officer.
Madam (sabay akbay): Ok lang yun, Karren. Mabait ka naman eh.
Karren (tameme, natanga ng ilang seconds): Ha? (Sabay bawi) Ay. Tenkyu po, Madam.
Nung college din. Mga gen subjects, binalasubas ko lang. Pero pag gusto ko, malamang kung may grade pang mas tataas sa uno, yun na grade ko.
Pagdating sa mga bagay na gusto ko, todo effort binibigay ko. Kung kaya ko lang ibigay ang buong puso't kaluluwa ko, ibibigay ko. Thesis, college, pagiging presidente ng Lit... lahat yan, pinagtuunan ko ng pansin. Pero pag ayaw ko, kahit magmakaawa ka sa akin, tingnan ko lang kung gawin ko ng matino yan.
Dumating sa punto na inisip ko, kung wala ang pagsusulat ko, wala na si Karren. Pagsusulat ko nalang yung nagdikta ng pagkatao ko. Pag inalis mo sa akin yun, malamang sa basurahan nalang ako dadamputin ng Pilipinas. Dumating sa punto na ito nalang yung pinanghahawakan ko, at ito nalang yung gusto kong gawin bawat sandali ng bawat araw. Pagsusulat at pagbabasa. Panitikan. Literature. Wala nang iba.
Tapos ito. Bigla akong itatapon ng tadhana sa kompanya ng nanay ko.
Parang ganito yan eh.
Para akong MVP volleyball player na biglang ninenok sa court ng mga aliens, tapos biglang dinispatcha sa baseball field. Binigyan ng baseball bat, tinapik sa likod, tapos iniwan nalang basta basta. Ibang mundo, ibang laro. Ibang rules, ibang mechanics. Parang... heller. Anong gagawin ko dito?
Ano nga ba ang gagawin? Magmaktol at hanapin ulet ang volleyball court, o alamin ang laro ng baseball para matuto kang makipagsabayan?
Sinubukan ko naman alamin yung baseball eh. Marunong na ko, kahit konti. Kala ko ok na yun. Hindi pala sapat yung alam mo yung rules. Kulang pala yun, kasi yung puso ko, gusto pa ring maglaro ng volleyball. Yun yung pakiramdam ko ngayon. Habang hawak-hawak ko yung baseball bat, habang tumatakbo ako sa field, nandun yung puso at isipan ko sa volleyball court.
Puro tuloy ako penalty dito. Puro time-out. Puro nalang kapalpakan. Lalo ko tuloy hinahanap yung sarili kong court, kung saan ako naghahari. Dun sana ako, kung saan yung bawat spike, bawat block, bawat serve, tumatatak sa utak at puso ng manonood. Dun ako kung saan lahat ng coach mahal ako. Dun ako kung saan kahit nagkamali ako, alam kong ayos lang kasi alam ko naman kung pano bumawi. Nami-miss ko na talaga yung volleyball court.
Kahit sabihin pa nating pinapayagan ako ng baseball coach kong magvolleyball paminsan-minsan, iba pa rin eh. Wala ako sa court. Naiintindihan niyo ba yun?
Ha? Hindi? Ah ok lang. Ako din hindi ko maintindihan eh. Lam niyo kung bakit? Kasi hindi ko din maintindihan kung bakit biglang umalat na yung sabaw nung Batchoy. Siguro kasi hindi ko hinalo kanina.
Nasan na ba ko?
Ah.
Dun.
Medyo masama araw ko kanina. Parang lahat yata ng kakulangan ko sa opisina hinahanting ako, kaya sunod-sunod ang sermon mula sa iba't ibang tao. Umiinit na din ulo ko kasi hindi pa umiinit pwet ko sa upuan ko, may tatawag na naman sa pangalan ko. Umiinit na nga ulo ko sa mga sermon, umiinit pa ulo ko sa sarili kong kapalpakan. Kung di lang dahil sa Vitamin B, malamang marami na kong pinatulan at sinungitan. Effective, pare. Hindi matuloy tuloy ang pageemote ko ng bonggang bongga.
Kanina, siguro pang forty-seven million times na kong nasermonan ng nanay ko. Bawat araw may sinasabi yan, bawat oras may hinahanap. Hindi ko din sya masisisi eh. Hindi naman tyrant ang nanay ko. Sa katunayan, wala na kong makitang mas mabait pang boss dyan. Marami akong naririnig na kwento. Iba ang nanay ko. Mas mabagsik pa ko dyan eh. Ang nanay ko, mahal ang trabaho niya, at mahal ang mga tao niya. Pag nakikita ko siyang subsob sa trabaho, nahihiya nalang ako kasi hindi ko masuklian yung dedication niya eh. Hindi lang kaming magkakapatid ang pinapakain niya. Hindi lang kami ang pamilyang binubuhay niya. Pero kaya niya. O san ka pa?
Bakit hindi ko siya masuklian, kahit konti?
Sabi niya kanina, bakit pag propesor ko ang humiling, kulang nalang lagyan ko ng ribbon yung folder ng papel para lang sumaya sila. Bakit pag siya humiling mga pitumpu't pitong mura muna ang aabutin bago ko magawa yung pinapagawa niya?
May mali talaga sa akin eh.
Yun yung susubukan kong ayusin ngayon. Unti-unti. Dalawampu't tatlong taon ng masamang paguugali, susubukan kong baguhin. Ang excellence daw, sabi ng nanay ko, walang pinipili. Naiintindihan ko yun. Susubukan kong gawin ng maayos hindi lang yung mga bagay na gusto kong gawin, kundi pati na din yung mga bagay na kailangan kong gawin. Mahirap yun, kasi habit ang titibagin eh. Parang complete 180 ang ikot ng mundo nyan. Syet, ibig sabihin din nun magiisip na ko. Ayoko pa man ding gumamit ng utak, kasi masakit sa ulo. Di bale na. May bukas pa.
Dito muna ko sa baseball field. Aayusin ko muna yung laro ko dito, bago ako bumalik sa volleyball court ko. At least, kahit umalis ako dito, alam kong kahit minsan eh nakapag-MVP din ako dito. Alam kong madami akong natulungan, at napabuti ko pa yung sarili ko. Self-improvement nalang eh.
Nandyan lang ang volleyball court. Malamang pagbalik ko iba na yung players, pero tingin ko, pag mahal mo yung ginagawa mo, kahit ilang taon kang hindi naglaro, babalik at babalik pa rin sa iyo yung pulso mo sa laro.
At titigil na din ako kasi malamig na yung sabaw ko.
Monday, June 15, 2009
Saturday, June 13, 2009
Hango sa Edited Conversation ng Superstar at Superhero
Superstar: Eto na ang pagbabalik! Ako ang magre-represent ng mga taong nagaabang sa'yo. Wag mo kaming biguin.
Superhero: TAE. Wala namang naghahanap sa akin, kelangan ba akong madaliin.
Superstar: E wala ka rin namang hinihintay eh. Kailangan mo bang tumigil?
Superhero: Ah syet.
WAPAK. BASAG. Walang masabi ang Superhero. Nilampaso ng Superstar.
Siguro mga tatlo't kalahating segundo nakatingin ang Superhero- na ngayon ay babansagan kong SH dahil mahaba masyado ang Superhero- sa IM bago nakasagot. At matapos ang paguusap ni SH at ni SS (Superstar), mga tatlumpung minuto pang pinaulit-ulit ni SH ang pagbabasa ng mga linyang nakatala sa taas.
/E wala ka rin namang hinihintay. Kailangan mo bang tumigil?/
Bakit nga ba tumigil si SH? Ano ang hinihintay niya? Sino ang hinihintay niya? Malamang ang isasagot ng inutil na SH ay, 'mga salita', kasi hindi siya pinupuntahan. Pero lumang palusot na yan eh. Alam naman niyang hindi salita ang pupunta sa kanya, kasi siya ang may kapangyarihang gumamit ng salita. Kahit gaano katiting lang yang kapangyarihan na yan, kapangyarihan pa rin yan.
Bakit nga ba tumigil si SH? Siguro kasi naadik sa pagbabasa, at masyadong nabighani sa salita ng iba. Naudlot tuloy yung mga sarili niyang salita, kasi parang... bakit pa siya magsasalita, kung ang daming tao na ang nagsasalita ng mas maigi pa sa pagsasalita niya?
Siguro din kasi, nawalan ng sapat na lakas para maglaslas at magbukas ng sugat na matagal nang nahilom. Kasi naniniwala si SH na hindi makakapagsulat kung walang dugong dumadanak. Yung dugong yun yung magbabalik ng lahat ng alaala, lahat ng pasakit, lahat ng luha, lahat ng pighati. Yung dugong yun ang itatapon sa papel. Siguro tinamad si SH na magbuklat ng sugat at maghalungkat ng mga alaala. Nawalan ng gana si SH na mag-effort, kasi mahaba pa naman ang buhay niya eh. Bakit magmamadali?
Oo nga. Tama. Hindi dapat magmadali kasi pag nagmadali ng bonggang bongga, maaaring makalimutang namnamin ang bawat sandali.
Pero hindi din ibig sabihin nun na tumigil ng todo at magtamad-tamaran. Kasi nga naman, ang sabi ng matatalino, ang pangarap, mananatiling pangarap lang hangga't hindi ka gumigising. Dati gumising na si SH kaya lang tinamad ulet kaya natulog ulit. Ngayon, nagising na naman, kasi tinabla ng Superstar- este- ni SS.
/E wala ka rin namang hinihintay. Kailangan mo bang tumigil?/
Kelangan nga ba? Siguro, kailangan, kahit sandali. Kailangan tumigil para makapag-power up. Para makapag-nilaynilay. Para makipagligawan sa mga salita. Pero hindi yung tigil ng bonggang bongga. Dun ako magaling eh. Tamad ang Superhero.
Minsan pang sinabi ni SH sa bespren niyang Bochog na nawawala ngayong gabi, 'Sa Japan, buds. Dun magsisimula ang lahat. Pag punta ko dun, malamang makakahinga na ko ng maayos. Makakapagsulat na ko.'
Epal. Bakit kailangan pang hintayin pumunta sa Japan bago magsulat? Mga pakulo ng Superhero eh, may pagkatanga din. E kahit kalokohan lang isulat, basta pag ginanahan, magsulat.
/E wala ka rin namang hinihintay. Kailangan mo bang tumigil?/
Magic! Nawala ang magic! Nawalan ng gana! Nawala ang mga salita! Wapak! na palusot yan. E sintusinto ka pala eh. Kung walang magic bakit hindi ka gumawa ng sarili mong magic? Writer's Block ba? Taeng writers' block yan, abutin daw ba ng ilang taon.
Kung may block, bakit hindi tibagin.
(Kasi mahirap.)
Walang hirap hirap!
(Tae, mahirap talaga.)
Eh diba sabi mo Superhero ka!
(Oo nga. Superhero nga. Baliw na din kasi kinakausap ang sarili.)
Eto tuloy ang SH, nagsusulat ulit, para sa kinabukasan ng bayan- este- para sa pangarap. Bahala na si Batman. Basta ang usapan, kada alas diyes ng gabi, magsusulat. Parang 3-O'Clock habit lang eh. Eps. Mga banat talaga ni B o.
Siya, siya. Ayan na. Unang banat na to. Tutuloy-tuloy na, kahit hindi man lumabas dito, basta. Nagsusulat si SH tuwing 10:00 ng gabi. Kahit isang talata, isang pangungusap, isang parirala (galalim, syet!), basta may lalabas sa bolpen ni SH.
Hoki? Huki.
Pinapasabi nga pala ng Superhero sa Superstar, salamat. :D
Superhero: TAE. Wala namang naghahanap sa akin, kelangan ba akong madaliin.
Superstar: E wala ka rin namang hinihintay eh. Kailangan mo bang tumigil?
Superhero: Ah syet.
WAPAK. BASAG. Walang masabi ang Superhero. Nilampaso ng Superstar.
Siguro mga tatlo't kalahating segundo nakatingin ang Superhero- na ngayon ay babansagan kong SH dahil mahaba masyado ang Superhero- sa IM bago nakasagot. At matapos ang paguusap ni SH at ni SS (Superstar), mga tatlumpung minuto pang pinaulit-ulit ni SH ang pagbabasa ng mga linyang nakatala sa taas.
/E wala ka rin namang hinihintay. Kailangan mo bang tumigil?/
Bakit nga ba tumigil si SH? Ano ang hinihintay niya? Sino ang hinihintay niya? Malamang ang isasagot ng inutil na SH ay, 'mga salita', kasi hindi siya pinupuntahan. Pero lumang palusot na yan eh. Alam naman niyang hindi salita ang pupunta sa kanya, kasi siya ang may kapangyarihang gumamit ng salita. Kahit gaano katiting lang yang kapangyarihan na yan, kapangyarihan pa rin yan.
Bakit nga ba tumigil si SH? Siguro kasi naadik sa pagbabasa, at masyadong nabighani sa salita ng iba. Naudlot tuloy yung mga sarili niyang salita, kasi parang... bakit pa siya magsasalita, kung ang daming tao na ang nagsasalita ng mas maigi pa sa pagsasalita niya?
Siguro din kasi, nawalan ng sapat na lakas para maglaslas at magbukas ng sugat na matagal nang nahilom. Kasi naniniwala si SH na hindi makakapagsulat kung walang dugong dumadanak. Yung dugong yun yung magbabalik ng lahat ng alaala, lahat ng pasakit, lahat ng luha, lahat ng pighati. Yung dugong yun ang itatapon sa papel. Siguro tinamad si SH na magbuklat ng sugat at maghalungkat ng mga alaala. Nawalan ng gana si SH na mag-effort, kasi mahaba pa naman ang buhay niya eh. Bakit magmamadali?
Oo nga. Tama. Hindi dapat magmadali kasi pag nagmadali ng bonggang bongga, maaaring makalimutang namnamin ang bawat sandali.
Pero hindi din ibig sabihin nun na tumigil ng todo at magtamad-tamaran. Kasi nga naman, ang sabi ng matatalino, ang pangarap, mananatiling pangarap lang hangga't hindi ka gumigising. Dati gumising na si SH kaya lang tinamad ulet kaya natulog ulit. Ngayon, nagising na naman, kasi tinabla ng Superstar- este- ni SS.
/E wala ka rin namang hinihintay. Kailangan mo bang tumigil?/
Kelangan nga ba? Siguro, kailangan, kahit sandali. Kailangan tumigil para makapag-power up. Para makapag-nilaynilay. Para makipagligawan sa mga salita. Pero hindi yung tigil ng bonggang bongga. Dun ako magaling eh. Tamad ang Superhero.
Minsan pang sinabi ni SH sa bespren niyang Bochog na nawawala ngayong gabi, 'Sa Japan, buds. Dun magsisimula ang lahat. Pag punta ko dun, malamang makakahinga na ko ng maayos. Makakapagsulat na ko.'
Epal. Bakit kailangan pang hintayin pumunta sa Japan bago magsulat? Mga pakulo ng Superhero eh, may pagkatanga din. E kahit kalokohan lang isulat, basta pag ginanahan, magsulat.
/E wala ka rin namang hinihintay. Kailangan mo bang tumigil?/
Magic! Nawala ang magic! Nawalan ng gana! Nawala ang mga salita! Wapak! na palusot yan. E sintusinto ka pala eh. Kung walang magic bakit hindi ka gumawa ng sarili mong magic? Writer's Block ba? Taeng writers' block yan, abutin daw ba ng ilang taon.
Kung may block, bakit hindi tibagin.
(Kasi mahirap.)
Walang hirap hirap!
(Tae, mahirap talaga.)
Eh diba sabi mo Superhero ka!
(Oo nga. Superhero nga. Baliw na din kasi kinakausap ang sarili.)
Eto tuloy ang SH, nagsusulat ulit, para sa kinabukasan ng bayan- este- para sa pangarap. Bahala na si Batman. Basta ang usapan, kada alas diyes ng gabi, magsusulat. Parang 3-O'Clock habit lang eh. Eps. Mga banat talaga ni B o.
Siya, siya. Ayan na. Unang banat na to. Tutuloy-tuloy na, kahit hindi man lumabas dito, basta. Nagsusulat si SH tuwing 10:00 ng gabi. Kahit isang talata, isang pangungusap, isang parirala (galalim, syet!), basta may lalabas sa bolpen ni SH.
Hoki? Huki.
Pinapasabi nga pala ng Superhero sa Superstar, salamat. :D
Tuesday, February 24, 2009
Ang Magic Girls, Si Tomomi at si Manong Matanda
English kahapon, Tagalog ngayon.
Emo kahapon, retardation ngayon.
Naalala niyo ba nung high school tayo, may sumikat na anime na ang pamagat ay Magic Girls? Hindi ko na matandaan kung ano yung mga pangyayari, pero alam ko fanatic kami ni buddy (gie) ng anime na yun. Tungkol yun sa kambal na may magic powers, tapos kapag nag-pipinky-link sila (yung parang pinky swear), bigla silang magte-teleport sa kung saang lupalop ng Japan.
Si Tomomi yung maikli yung buhok na may bangs na (according to gie) laging nakajumper shorts. Sporty siya, medyo boyish, medyo magaslaw kumilos. In short, siya ang anime counter-part ko (nung high school ako, kasi ngayon hindi mo na ko mapapasali sa sport na magre-require ng strenous physical exertion). Si Mikage naman, mahaba ang buhok, pa-beauty, mabait, heartthrob, approachable... counterpart ni buddy. Nanay ko ang nagsabing kami daw yung Magic Girls. Makalipas ang maraming taon, nalimutan ko na yung tungkol dun.
Bigla nalang lumitaw yung alaala nung sabay kaming naglalamay ni buddy- gumagawa ako ng thesis at siya naman, night duty. Last Tuesday yun, February 17 (naks). Pareho na namin gustong bumigay, pero sabi niya, "Kaya natin to, Magic Girls tayo eh."
At ako naman si sintu-sinto, ang sagot, "Whatever, Mikage. -Tomomi."
Kinaya naman namin ang lamay. Nauna lang akong bumigay nung mga bandang alas tres ng madaling araw kasi pinalamon ako ng mama ko ng Whopper Jr. meal. Ayun. Parang patabaing baboy. Inantok sa pagkabusog.
Ayun. Wednesday, tinext ko si buddy para magpasamang bumili ng swiveling office chair, kasi pakingsyet, mahirap mag-aral to the next level kung ang upuan mo ay isang hamak na monoblock lang. Massacre sa likod. Not recommended.
Diretso kami sa SM pagkatapos ng trabaho, at dun ako nambarat ng nambarat, dahil leche, hindi ko kailangan ng presidential chair. Basta malambot, umiikot, gumugulong, at naa-adjust ang taas, solve na ko. At dahil wala sa basement ng Department Store, punta naman kami sa The Block, dahil may 'Our Home' dun, at apparently, mas mura daw dun ang office chair.
Oks na sana eh. Office chair lang ang pinunta namin dun. Pero leche, shet, at shit man to the 45th power, dahil napadaan kami sa PodWorx, at doon, nakita namin ang hele-helara ng tumataginting na iba't ibang version ng iPod. Makapanulo-laway, makalaglag-panty, at shet, mapang-akit to the next level. Pangarap naming magka-iPod ni buds, kaya naman minsan ay napadpad kami ng greenhills para tumingin ng second-hand iPod, na siya namang ikinatakot namin kasi meron bang iPod Classic na 120gigs na 8 kyaw lang?!
Kung meron man, sorry naman sa titinda, pero hindi mo kami masisisisi kung magdududa kami.
Balik sa PodWorx.
Pumasok kami sa tindahan, naglaway at nagingay ng konti, pero hindi kami bumili kahit na pakiramdam ko ay tinatawag na ko ng ATM card ko at sinasabi niyang, May laman ako! May laman ako!.
Parang lamparang lumiliyab ang iPod Classic na Oh so beautiful at ako naman ay isang haliparot na alitaptap na nagsusumamong makamit ang mapangahas na liwanag ng nasasabing lampara.
Lumabas muna kami ni buddy at bumili ng office chair (thank you Lord!), pero pagtapos nun, parang nag-gravitate ang mga paa namin papunta sa PodWorx, bigla nalang namin nakita ang mga sarili namin sa harap ng tindahan.
I swear, kung hindi kami pinagtatawanan ng mga tindera dun, malamang tingin nila sa amin mga undercover holdaper.
Para kaming mga tanga talaga. Bulungan kami ng bulungan, hanggang sa lumabas nalang kami ulet para magcontemplate habang kumakain. Hindi talaga kami mapakali, parang may kumikiliti sa pwet namin, tapos parang may demonyong bumubulong na bilin na namin yung iPod.
'Buddy... magna-nine na," sabi ni buddy nung nasa kalagitnaan kami ng pagkain.
Ako naman si let's take it slow, so slow, "O, e ano ngayon?"
"Yung iPod."
Shet. Wala nang isip-isip. Mabilis ang mga pangyayari. Binigay sa akin ni buddy yung ATM niya, kinuha ko yung akin, tapos ako na yung tumakbo sa ATM Machine para magwithraw ng salapi, kasi hindi namin pwedeng iwan yung pagkain dahil hindi pa kami tapos. Wala na kong masyadong ulirat. Natauhan nalang ako nung inaabot ko na yung bayad sa counter, tapos tinetesting nila yung libreng speaker na mukang sintu-sinto na teddy bear na walang mata.
Magic.
Meet Tomomi and Mikage. Ang kambal Magic iPod Classic. 120gigs. Shiny. Sleek. Black as sin.
Magic talaga, sabi ni buddy, kasi parang na-magic yung mga pera namin sa loob ng ilang minuto.
Tapos na sana ang kwento. Hindi ko alam kung tragedy ba o comedy. Depende kung kaninong perspective. Masaya naman ako, pramis, pero ang laking pera ang nawala sa loob ng ilang sandali, para sa isang luho. Oo naman, may karapatan akong bumili nun, kasi pinaghirapan ko naman yung pera. Pero kahit na. Parang... nakaka-shock pa rin. Tingin ko ganun din yung pakiramdam ni buddy kasi nakakailang araw na yung lumilipas, pero nagtetext pa rin siya na hindi pa rin siya maka-get over sa Magic Act na naganap.
Iniisip ko nalang na reward ko yun para sa ilang buwang pagta-trabaho. Iniisip ko nalang na pagta-trabahuan ko nalang ulet yung perang nawala sa akin, kasi... masaya naman ako kay Tomomi eh.
Pero may isang saglit lang na parang nahimasmasan ako sa mga pangyayari.
Nung isang linggo nasa jeep ako papunta sa kung saan man (nalimutan ko na). Kinakalikot ko yung playlist ko kay Tomomi (shet, ang yabang), tapos biglang may matandang mama na sumakay sa jeep.
Payatot; kasing payat ni Palito. Medyo madumi siya, tapos mas suot siyang baseball cap na mas matanda pa yata sa akin. Ang nipis na ng t-shirt niya, halos transparent na, tapos madaming butas yung pantalon. Madumi yung paa, parang ilang years nang naglalakad gamit yung tsinelas na malapit nang mapatid yung swelas. May maliit siyang balutan, niyayapos niya na tila ikamamatay niya ang pagkawala nito. Tapos kumuha siya ng baryang tigbe-bentsinko sa isang lumang di-zipper na coin purse, tapos pinaabot yung bayad niya.
Aray naman.
Aray lang.
Dito ko na tatapusin ang kwento.
Emo kahapon, retardation ngayon.
Naalala niyo ba nung high school tayo, may sumikat na anime na ang pamagat ay Magic Girls? Hindi ko na matandaan kung ano yung mga pangyayari, pero alam ko fanatic kami ni buddy (gie) ng anime na yun. Tungkol yun sa kambal na may magic powers, tapos kapag nag-pipinky-link sila (yung parang pinky swear), bigla silang magte-teleport sa kung saang lupalop ng Japan.
Si Tomomi yung maikli yung buhok na may bangs na (according to gie) laging nakajumper shorts. Sporty siya, medyo boyish, medyo magaslaw kumilos. In short, siya ang anime counter-part ko (nung high school ako, kasi ngayon hindi mo na ko mapapasali sa sport na magre-require ng strenous physical exertion). Si Mikage naman, mahaba ang buhok, pa-beauty, mabait, heartthrob, approachable... counterpart ni buddy. Nanay ko ang nagsabing kami daw yung Magic Girls. Makalipas ang maraming taon, nalimutan ko na yung tungkol dun.
Bigla nalang lumitaw yung alaala nung sabay kaming naglalamay ni buddy- gumagawa ako ng thesis at siya naman, night duty. Last Tuesday yun, February 17 (naks). Pareho na namin gustong bumigay, pero sabi niya, "Kaya natin to, Magic Girls tayo eh."
At ako naman si sintu-sinto, ang sagot, "Whatever, Mikage. -Tomomi."
Kinaya naman namin ang lamay. Nauna lang akong bumigay nung mga bandang alas tres ng madaling araw kasi pinalamon ako ng mama ko ng Whopper Jr. meal. Ayun. Parang patabaing baboy. Inantok sa pagkabusog.
Ayun. Wednesday, tinext ko si buddy para magpasamang bumili ng swiveling office chair, kasi pakingsyet, mahirap mag-aral to the next level kung ang upuan mo ay isang hamak na monoblock lang. Massacre sa likod. Not recommended.
Diretso kami sa SM pagkatapos ng trabaho, at dun ako nambarat ng nambarat, dahil leche, hindi ko kailangan ng presidential chair. Basta malambot, umiikot, gumugulong, at naa-adjust ang taas, solve na ko. At dahil wala sa basement ng Department Store, punta naman kami sa The Block, dahil may 'Our Home' dun, at apparently, mas mura daw dun ang office chair.
Oks na sana eh. Office chair lang ang pinunta namin dun. Pero leche, shet, at shit man to the 45th power, dahil napadaan kami sa PodWorx, at doon, nakita namin ang hele-helara ng tumataginting na iba't ibang version ng iPod. Makapanulo-laway, makalaglag-panty, at shet, mapang-akit to the next level. Pangarap naming magka-iPod ni buds, kaya naman minsan ay napadpad kami ng greenhills para tumingin ng second-hand iPod, na siya namang ikinatakot namin kasi meron bang iPod Classic na 120gigs na 8 kyaw lang?!
Kung meron man, sorry naman sa titinda, pero hindi mo kami masisisisi kung magdududa kami.
Balik sa PodWorx.
Pumasok kami sa tindahan, naglaway at nagingay ng konti, pero hindi kami bumili kahit na pakiramdam ko ay tinatawag na ko ng ATM card ko at sinasabi niyang, May laman ako! May laman ako!.
Parang lamparang lumiliyab ang iPod Classic na Oh so beautiful at ako naman ay isang haliparot na alitaptap na nagsusumamong makamit ang mapangahas na liwanag ng nasasabing lampara.
Lumabas muna kami ni buddy at bumili ng office chair (thank you Lord!), pero pagtapos nun, parang nag-gravitate ang mga paa namin papunta sa PodWorx, bigla nalang namin nakita ang mga sarili namin sa harap ng tindahan.
I swear, kung hindi kami pinagtatawanan ng mga tindera dun, malamang tingin nila sa amin mga undercover holdaper.
Para kaming mga tanga talaga. Bulungan kami ng bulungan, hanggang sa lumabas nalang kami ulet para magcontemplate habang kumakain. Hindi talaga kami mapakali, parang may kumikiliti sa pwet namin, tapos parang may demonyong bumubulong na bilin na namin yung iPod.
'Buddy... magna-nine na," sabi ni buddy nung nasa kalagitnaan kami ng pagkain.
Ako naman si let's take it slow, so slow, "O, e ano ngayon?"
"Yung iPod."
Shet. Wala nang isip-isip. Mabilis ang mga pangyayari. Binigay sa akin ni buddy yung ATM niya, kinuha ko yung akin, tapos ako na yung tumakbo sa ATM Machine para magwithraw ng salapi, kasi hindi namin pwedeng iwan yung pagkain dahil hindi pa kami tapos. Wala na kong masyadong ulirat. Natauhan nalang ako nung inaabot ko na yung bayad sa counter, tapos tinetesting nila yung libreng speaker na mukang sintu-sinto na teddy bear na walang mata.
Magic.
Meet Tomomi and Mikage. Ang kambal Magic iPod Classic. 120gigs. Shiny. Sleek. Black as sin.
Magic talaga, sabi ni buddy, kasi parang na-magic yung mga pera namin sa loob ng ilang minuto.
Tapos na sana ang kwento. Hindi ko alam kung tragedy ba o comedy. Depende kung kaninong perspective. Masaya naman ako, pramis, pero ang laking pera ang nawala sa loob ng ilang sandali, para sa isang luho. Oo naman, may karapatan akong bumili nun, kasi pinaghirapan ko naman yung pera. Pero kahit na. Parang... nakaka-shock pa rin. Tingin ko ganun din yung pakiramdam ni buddy kasi nakakailang araw na yung lumilipas, pero nagtetext pa rin siya na hindi pa rin siya maka-get over sa Magic Act na naganap.
Iniisip ko nalang na reward ko yun para sa ilang buwang pagta-trabaho. Iniisip ko nalang na pagta-trabahuan ko nalang ulet yung perang nawala sa akin, kasi... masaya naman ako kay Tomomi eh.
Pero may isang saglit lang na parang nahimasmasan ako sa mga pangyayari.
Nung isang linggo nasa jeep ako papunta sa kung saan man (nalimutan ko na). Kinakalikot ko yung playlist ko kay Tomomi (shet, ang yabang), tapos biglang may matandang mama na sumakay sa jeep.
Payatot; kasing payat ni Palito. Medyo madumi siya, tapos mas suot siyang baseball cap na mas matanda pa yata sa akin. Ang nipis na ng t-shirt niya, halos transparent na, tapos madaming butas yung pantalon. Madumi yung paa, parang ilang years nang naglalakad gamit yung tsinelas na malapit nang mapatid yung swelas. May maliit siyang balutan, niyayapos niya na tila ikamamatay niya ang pagkawala nito. Tapos kumuha siya ng baryang tigbe-bentsinko sa isang lumang di-zipper na coin purse, tapos pinaabot yung bayad niya.
Aray naman.
Aray lang.
Dito ko na tatapusin ang kwento.
Thursday, July 3, 2008
Slitting Throats and Weaving Spells
K told a story about some practice the ancient Chinese have done a long time ago. He said they'd build walls out of the bones and corpses of fallen soldiers to protect some city from harm. Such walls would not be able to perform their sacred duty unless the people would slit dogs' throats and spill blood on the walls.
Writing, K said, is like that. You'd have to have something, magic, perhaps, to link the unreal world of stories to our world, for it to become a legitimate story... for it to become something of our world.
I've been wanting to slit some thing's throat so bad. I've been itching to do so for days. I've been wanting to spill blood so damn much, the desire just consumes my whole consciousness.
I've been wanting to see blood so bad.
Because there'd be no ink to spill without blood.
There'd be no blood without an open wound.
I'm trying to see how far I could go without moving any part of my body. I'm trying to see how far I could look without compromising my mobility. I'm trying to gauge the limits of my mind without throwing away reality.
I'm just trying to look for that dog.
Because that dog is magic.
A lifetime ago, somebody whispered these words to me
Karren... is a silent, steady campfire on a cold mountain. She is on her way to talk to the gods.
Pardon me for fleeting time and again.
It is imperative that I talk to the gods.
They have that magic I want to have.
Abo sa Ere, Alon sa Dagat, Inutil na Bituin
Continuation ng balahurang entry kay Tokne, sinimulan kaninang 2349 ng gabi...
May kwento dapat eh. Yung bang tipong 'nagsimula ang lahat noong...' chorva. Yung bang, may 'narrative' pa. May plot, may suspense, may dramatics, may kung anu-ano pang katarantaduhan na pwede kong isipin, para lang maging kwento yung gusto kong isulat. Kaya lang, naisip ko, pag inartehan ko na agad, malamang yan, malilimutan ko ang gusto kong sabihin. Kaya tingin ko, mabuti nang isulat ko muna lahat, bago ko lagyan ng palamuti. Tsaka na yun.
Sige. Ganito.
Tanungin mo ko kung ano ang pinaka-kinatatakutan kong bagay sa mundo.
Greatest fear, kung baga.
Yung tipong, bayaran ka man ng milyon-milyong dolyar, ay hindi mo pa rin to kayang sikmurain. Non-negotiable. No deal. Kahit magkano pa. Basta, hindi mo haharapin o tatanggapin ang 'fear' na ito. Tipong, kahit sumali ako sa 'Fear Factor', uuwi ako ng luhaan, duguan, at talunan, kasi hindi ko ito kayang harapin.
Ipis ba? Oo, takot ako sa ipis. Pag nakakita ako ng ipis, naninigas ang buong katawan ko, tapos hihinto ako sa kung saan man ako nandodoon. Titigil ko ang lahat ng aktibidades ko, at wala akong gagawin kundi titigan ang bawat galaw, bawat hakbang, at bawat paghinga ng nasasabing ipis. Kapag naramdaman ko na papalipad na ito, tsaka ako titili ng malakas na malakas na 'RUN FOR COVER!' sabay takbo para magtago.
Pero hindi ipis ang pinaka-kinatatakutan ko. Pwede ko pang harapin ang mga lintek na ipis na yan, basta may kapalit na malaking halaga.
Multo ba? Aswang? Maligno? Masasamang pangitain? Nakakatakot sila, pero hindi ako masyadong nagpapa-apekto sa mga yun. Takot ba ko matataas na lugar? Sa tubig? Sa bagyo? Sa ulan? Hinde.
Sa totoo lang, tingin ko wala akong masyadong kinatatakutan, eh (pwera nalang sa lumilipad na ipis). Tarantahin ako, pero hindi ako takutin. Minsan lang, habang patulog na ako, inisip ko talaga kung ano ba talaga yung bagay na kinatatakutan ko. Yung bagay na kailangan kong harapin ng buong tapang, yung bagay na dapat kong malampasan.
Bigla kong naisip yung mga pangarap ko na dahan-dahan kong pininta sa pisngi ng langit. Mga munting pangarap na isa-isa kong binulong sa palad, at initsa pataas para masalo ng mga tala. Inisip ko ang lahat ng gusto kong magawa, lahat ng gusto kong marating, at lahat ng gusto kong mangyari.
Ang pinaka-paborito kong pangarap ay yung makabahagi ako sa mga tao ng kahit konting kaligayahan, habang binabasa nila yung mga isusulat ko. Gusto kong makipag-usap sa mga tao gamit ang mga salitang ibubuhos ko sa papel. Gusto kong magtagpo ang puso ko, at ang puso ng mga mambababasa ko, kahit isang saglit lang. Gusto kong magtagpo ang palad ko, at ang palad ng mambabasa ko, kahit isang saglit lang. Gusto ko sanang tanggapin ng mga tao ang bawat salitang ibubuhos ng puso ko. Na sa bawat paglipat nila ng pahina ng libro ko, lalo silang napapamahal sa mga mundo, tao, at pangyayaring nilikha ko.
Hindi ba napakasarap isipin, na sa mga sandaling binabasa ng isang tao ang sinulat mo, ang puso mo at ang puso niya ay nagkakatagpo, nagkakaintindihan, at nagkakaunawaan? Para na rin akong nakipag-kwentuhan sa isang kaibigan, kahit hindi ko man siya nakikita.
Hindi man ako maging sikat na manunulat, nagkaroon naman ako ng mga bagong kaibigan. Makapag-pasaya lang ako ng ibang tao, masaya na ako. Ang pinakamagandang gantimpalang makakamit ko ay yung mga ngiti ng tao, at mga maiiikling salitang nagsasabing, 'Napasaya mo ako nung binasa ko yung ginawa mo. Hindi kita makakalimutan.'
Ang dami kong gustong gawin. Ang dami kong gustong puntahan. Naisip ko tuloy, kulang ang buhay ko para gawin ko lahat ng mga ito.
Habang nagmu-muni ako tungkol sa mga pangarap ko, bigla akong napaisip tungkol sa kamatayan. Lahat ng tao, parang mga utot lang eh. Ilalabas, tapos maghahasik ng lagim, tapos maya-maya, wala na. Nilamon na ulit ng hangin na minsa'y minarkahan niya ng kanyang pagka-tao. Este- pagka-utot.
Ipapanganak ka, mabubuhay ka, makikisalamuha ka sa ibang tao, gagawa ka ng ilan-ilang bagay na magpapaligaya'y magbibigay-pasakit sa ibang tao, tapos tatanda ka, tapos mamamatay ka. Tapos, makalipas ng ilang taon, makakalimutan ka na.
Alam mo kung bakit? Kasi, hindi tumitigil ang buhay, kahit para kanino pa man. Hindi titigil ang pag-ikot ng mundo ng dahil lang sa pagkamatay ng isang tao. Hindi titigil ang pagsikat ng araw tuwing umaga, hindi titigil ang pag-ikot ng tubig mula lupa hanggang langit, pabalik sa lupa, ng dahil lang sa isang taong namatay.
Hindi mo ba naiintindihan?
Isa ka lang sa bilyon-bilyong butil ng buhangin na inilagay ng Diyos sa dalampasigan. Isa ka lang sa bilyong tala na isinaboy ng Diyos sa kalawakan. Paano ka mapapansin, kung ang katabi mong buhangin e walang pinagkaiba sa iyo? Paano ka magniningning, kung ang katabi mong bituin, overchika sa pag-shine?
Magningning ka man, tiyak kong dadating ang panahon na hihina din ang kislap mo, at magiging isa ka nalang sa mga malalamig na tala na nakakalat sa langit.
Mabuhay ka man ngayon, bukas, malamang sa hindi, kakalimutan ka na. Kahit anak ng apo mo, hindi ka na matatandaan.
'Huh? Sinong Lola Karren? Mama ni Lola *insert name of future grand-child*? Hindi ko na po kilala yun. Matagal nang patay yun eh.'
My gosh.
Pwera na lang kung super sikat kang tao, na maraming ginawang kabulastugan o kabutihan na hindi malilimutan ng sangkatauhan.
Lit major ako. Graduate ng Cum Laude sa UST. Pero hanggang ngayon, hindi ko pa rin maintindihan ang lenggwahe ni Shakespeare. Pag binabasa ko ang mga libro niya, pakiramdam ko, ang bobo-bobo ko, kasi higit isang oras ko binasa ang Act 2 Scene 2 ng Romeo and Juliet bago ko ito naintindihan. Pero sikat pa rin siya, kahit inagnas na ang katawan niya sa ilalim ng lupa. Di ba?
Si Elvis Presley. Malay ko ba kung ano kinanta niya. Pero pati sa karindirya, makikita mong naka-paskil ang mukha niya. Malay ko ba kung anong kaugnayan ni Presley sa mainit at bagong lutong pork giniling with patatas ang carrots.
Sabi nila, patuloy ang buhay, kahit iwanan ka man ng taong mahal mo.
Pero ang hindi binabanggit ng mga tao, na sa bawat paglipas ng panahon na pinagpapatulay ang pagdaloy ng buhay, ay unti-unti na ring nababaon ang alaala mo sa limot. Oo, dadalhin ng mga taong naiwan mo ang alaala mo sa mga puso nila. Pero pano pag namatay na rin sila? Sino pa ang magdadala ng alaala mo? Sino ang magdadala ng mga alaala nila?
Paubos ng paubos ang mga taong magdadala ng alaala mo, dahil sila rin, may mga kanya-kanyang alaalang gusto nilang dalhin habang buhay pa sila.
Mawawalan ka ng puwang sa mundong iniwan mo.
Malaman, may bagong puwang ka sa kabilang buhay, pero ang mundo... iikot pa rin, kahit malimutan ka na.
Bigla akong nakaramdam ng matiding takot. Parang nanlamig yung buo kong katawan, tapos nag-palpitate yung puso ko. Para bang tumakbo ako ng singko sa treadmill ng wala man lang warm up. Dugundong yung pintig ng puso ko, tapos naramdaman kong nanlamig yung dugo ko sa buong katawan ko.
Paano na kung bukas mamatay na ko? Ni hindi man lang ako nakapagsulat, ni isang tula man lang. Wala pa akong natatapos; ni sinkong utot na talata, wala pa akong nabubuo. Paano na mangyayari yung 'pagtatagpo ng puso ko at puso ng mamababasa' chorva na pinapangarap ko? Parang sinilyaban yung pwet ko, tapos parang tinusok ng isang libong karayom yung puso ko. Tapos, yung kaisipan lang na, mamamatay ako ng walang maiiwan sa mundo, naging sapat para itulak ako papunta sa kompyuter ko para magsulat ng kahit na ano, as in NOW NA.
Pero siyempre, dahil magaling ako, wala akong naisulat na matino. Hehe.
Dun ko nalaman kung ano ang pinakamatinding takot ko.
Ayokong mamatay ng walang naiiwan na kahit na ano dito sa mundo. Ayokong dumating ang panahon, na ni pangalan ko ay hindi na matatandaan ng mga tao. Ayos lang sa akin na kalimutan ako. Naiintidihan kong mas maganda ang buhay na naghihintay para sa lahat ng tao pang yumao na sila. Pero ang gusto ko sana, bago mabaon sa limot ang alaala ko, ay makaiwan man lang ako ng kahit konting magagandang bagay sa mundo.
Tawa. Luha. Aral. Kaisipan. Ngiti. Simangot.
Gusto ko, bago ako tuluyang kalimutan ng mga tao, eh may kahit isang henerasyon ng mga tao na dadalhin sa kani-kanilang mga puso't buhay ang mga bagay na sinulat ko.
Masyadong kampanti ako sa buhay ko. Lagi kong sinasabi, 'may bukas pa, may bukas pa. Wag na muna kong magsulat ngayon, kasi may bukas pa.' Pero sa kaka-bukas ko, hindi ko napansin, na yung 'bukas', nagiging 'kahapon' din. At kapag iniisip ko kung anong ginawa ko 'kahapon', nalulungkot ako kasi inaksaya ko ang isang araw na dapat sana, may ginawa ako para sa katuparan ng mga pangarap ko.
Yung 'bukas' na sinasabi natin, yun yung 'ngayon'. At kung may gusto akong gawin, dapat simulan ko 'ngayon', para kung magtagpu-tagpo ang 'kahapon', 'ngayon', at 'bukas', ang mabubuong imahe ay hindi imahe ng pagsisisi at kabiguan, kundi ang imahe ng tagumpay at katuparan ng pangarap.
Kaya ito, pagkatapos ng ilang 'bukas na', sa wakas, umupo din ako sa tapat ng computer para isulat ito. HIndi man ito umabot sa palimbagan, at least, naisulat ko ito, at malamang, maipabasa din sa iba.
May kwento dapat eh. Yung bang tipong 'nagsimula ang lahat noong...' chorva. Yung bang, may 'narrative' pa. May plot, may suspense, may dramatics, may kung anu-ano pang katarantaduhan na pwede kong isipin, para lang maging kwento yung gusto kong isulat. Kaya lang, naisip ko, pag inartehan ko na agad, malamang yan, malilimutan ko ang gusto kong sabihin. Kaya tingin ko, mabuti nang isulat ko muna lahat, bago ko lagyan ng palamuti. Tsaka na yun.
Sige. Ganito.
Tanungin mo ko kung ano ang pinaka-kinatatakutan kong bagay sa mundo.
Greatest fear, kung baga.
Yung tipong, bayaran ka man ng milyon-milyong dolyar, ay hindi mo pa rin to kayang sikmurain. Non-negotiable. No deal. Kahit magkano pa. Basta, hindi mo haharapin o tatanggapin ang 'fear' na ito. Tipong, kahit sumali ako sa 'Fear Factor', uuwi ako ng luhaan, duguan, at talunan, kasi hindi ko ito kayang harapin.
Ipis ba? Oo, takot ako sa ipis. Pag nakakita ako ng ipis, naninigas ang buong katawan ko, tapos hihinto ako sa kung saan man ako nandodoon. Titigil ko ang lahat ng aktibidades ko, at wala akong gagawin kundi titigan ang bawat galaw, bawat hakbang, at bawat paghinga ng nasasabing ipis. Kapag naramdaman ko na papalipad na ito, tsaka ako titili ng malakas na malakas na 'RUN FOR COVER!' sabay takbo para magtago.
Pero hindi ipis ang pinaka-kinatatakutan ko. Pwede ko pang harapin ang mga lintek na ipis na yan, basta may kapalit na malaking halaga.
Multo ba? Aswang? Maligno? Masasamang pangitain? Nakakatakot sila, pero hindi ako masyadong nagpapa-apekto sa mga yun. Takot ba ko matataas na lugar? Sa tubig? Sa bagyo? Sa ulan? Hinde.
Sa totoo lang, tingin ko wala akong masyadong kinatatakutan, eh (pwera nalang sa lumilipad na ipis). Tarantahin ako, pero hindi ako takutin. Minsan lang, habang patulog na ako, inisip ko talaga kung ano ba talaga yung bagay na kinatatakutan ko. Yung bagay na kailangan kong harapin ng buong tapang, yung bagay na dapat kong malampasan.
Bigla kong naisip yung mga pangarap ko na dahan-dahan kong pininta sa pisngi ng langit. Mga munting pangarap na isa-isa kong binulong sa palad, at initsa pataas para masalo ng mga tala. Inisip ko ang lahat ng gusto kong magawa, lahat ng gusto kong marating, at lahat ng gusto kong mangyari.
Ang pinaka-paborito kong pangarap ay yung makabahagi ako sa mga tao ng kahit konting kaligayahan, habang binabasa nila yung mga isusulat ko. Gusto kong makipag-usap sa mga tao gamit ang mga salitang ibubuhos ko sa papel. Gusto kong magtagpo ang puso ko, at ang puso ng mga mambababasa ko, kahit isang saglit lang. Gusto kong magtagpo ang palad ko, at ang palad ng mambabasa ko, kahit isang saglit lang. Gusto ko sanang tanggapin ng mga tao ang bawat salitang ibubuhos ng puso ko. Na sa bawat paglipat nila ng pahina ng libro ko, lalo silang napapamahal sa mga mundo, tao, at pangyayaring nilikha ko.
Hindi ba napakasarap isipin, na sa mga sandaling binabasa ng isang tao ang sinulat mo, ang puso mo at ang puso niya ay nagkakatagpo, nagkakaintindihan, at nagkakaunawaan? Para na rin akong nakipag-kwentuhan sa isang kaibigan, kahit hindi ko man siya nakikita.
Hindi man ako maging sikat na manunulat, nagkaroon naman ako ng mga bagong kaibigan. Makapag-pasaya lang ako ng ibang tao, masaya na ako. Ang pinakamagandang gantimpalang makakamit ko ay yung mga ngiti ng tao, at mga maiiikling salitang nagsasabing, 'Napasaya mo ako nung binasa ko yung ginawa mo. Hindi kita makakalimutan.'
Ang dami kong gustong gawin. Ang dami kong gustong puntahan. Naisip ko tuloy, kulang ang buhay ko para gawin ko lahat ng mga ito.
Habang nagmu-muni ako tungkol sa mga pangarap ko, bigla akong napaisip tungkol sa kamatayan. Lahat ng tao, parang mga utot lang eh. Ilalabas, tapos maghahasik ng lagim, tapos maya-maya, wala na. Nilamon na ulit ng hangin na minsa'y minarkahan niya ng kanyang pagka-tao. Este- pagka-utot.
Ipapanganak ka, mabubuhay ka, makikisalamuha ka sa ibang tao, gagawa ka ng ilan-ilang bagay na magpapaligaya'y magbibigay-pasakit sa ibang tao, tapos tatanda ka, tapos mamamatay ka. Tapos, makalipas ng ilang taon, makakalimutan ka na.
Alam mo kung bakit? Kasi, hindi tumitigil ang buhay, kahit para kanino pa man. Hindi titigil ang pag-ikot ng mundo ng dahil lang sa pagkamatay ng isang tao. Hindi titigil ang pagsikat ng araw tuwing umaga, hindi titigil ang pag-ikot ng tubig mula lupa hanggang langit, pabalik sa lupa, ng dahil lang sa isang taong namatay.
Hindi mo ba naiintindihan?
Isa ka lang sa bilyon-bilyong butil ng buhangin na inilagay ng Diyos sa dalampasigan. Isa ka lang sa bilyong tala na isinaboy ng Diyos sa kalawakan. Paano ka mapapansin, kung ang katabi mong buhangin e walang pinagkaiba sa iyo? Paano ka magniningning, kung ang katabi mong bituin, overchika sa pag-shine?
Magningning ka man, tiyak kong dadating ang panahon na hihina din ang kislap mo, at magiging isa ka nalang sa mga malalamig na tala na nakakalat sa langit.
Mabuhay ka man ngayon, bukas, malamang sa hindi, kakalimutan ka na. Kahit anak ng apo mo, hindi ka na matatandaan.
'Huh? Sinong Lola Karren? Mama ni Lola *insert name of future grand-child*? Hindi ko na po kilala yun. Matagal nang patay yun eh.'
My gosh.
Pwera na lang kung super sikat kang tao, na maraming ginawang kabulastugan o kabutihan na hindi malilimutan ng sangkatauhan.
Lit major ako. Graduate ng Cum Laude sa UST. Pero hanggang ngayon, hindi ko pa rin maintindihan ang lenggwahe ni Shakespeare. Pag binabasa ko ang mga libro niya, pakiramdam ko, ang bobo-bobo ko, kasi higit isang oras ko binasa ang Act 2 Scene 2 ng Romeo and Juliet bago ko ito naintindihan. Pero sikat pa rin siya, kahit inagnas na ang katawan niya sa ilalim ng lupa. Di ba?
Si Elvis Presley. Malay ko ba kung ano kinanta niya. Pero pati sa karindirya, makikita mong naka-paskil ang mukha niya. Malay ko ba kung anong kaugnayan ni Presley sa mainit at bagong lutong pork giniling with patatas ang carrots.
Sabi nila, patuloy ang buhay, kahit iwanan ka man ng taong mahal mo.
Pero ang hindi binabanggit ng mga tao, na sa bawat paglipas ng panahon na pinagpapatulay ang pagdaloy ng buhay, ay unti-unti na ring nababaon ang alaala mo sa limot. Oo, dadalhin ng mga taong naiwan mo ang alaala mo sa mga puso nila. Pero pano pag namatay na rin sila? Sino pa ang magdadala ng alaala mo? Sino ang magdadala ng mga alaala nila?
Paubos ng paubos ang mga taong magdadala ng alaala mo, dahil sila rin, may mga kanya-kanyang alaalang gusto nilang dalhin habang buhay pa sila.
Mawawalan ka ng puwang sa mundong iniwan mo.
Malaman, may bagong puwang ka sa kabilang buhay, pero ang mundo... iikot pa rin, kahit malimutan ka na.
Bigla akong nakaramdam ng matiding takot. Parang nanlamig yung buo kong katawan, tapos nag-palpitate yung puso ko. Para bang tumakbo ako ng singko sa treadmill ng wala man lang warm up. Dugundong yung pintig ng puso ko, tapos naramdaman kong nanlamig yung dugo ko sa buong katawan ko.
Paano na kung bukas mamatay na ko? Ni hindi man lang ako nakapagsulat, ni isang tula man lang. Wala pa akong natatapos; ni sinkong utot na talata, wala pa akong nabubuo. Paano na mangyayari yung 'pagtatagpo ng puso ko at puso ng mamababasa' chorva na pinapangarap ko? Parang sinilyaban yung pwet ko, tapos parang tinusok ng isang libong karayom yung puso ko. Tapos, yung kaisipan lang na, mamamatay ako ng walang maiiwan sa mundo, naging sapat para itulak ako papunta sa kompyuter ko para magsulat ng kahit na ano, as in NOW NA.
Pero siyempre, dahil magaling ako, wala akong naisulat na matino. Hehe.
Dun ko nalaman kung ano ang pinakamatinding takot ko.
Ayokong mamatay ng walang naiiwan na kahit na ano dito sa mundo. Ayokong dumating ang panahon, na ni pangalan ko ay hindi na matatandaan ng mga tao. Ayos lang sa akin na kalimutan ako. Naiintidihan kong mas maganda ang buhay na naghihintay para sa lahat ng tao pang yumao na sila. Pero ang gusto ko sana, bago mabaon sa limot ang alaala ko, ay makaiwan man lang ako ng kahit konting magagandang bagay sa mundo.
Tawa. Luha. Aral. Kaisipan. Ngiti. Simangot.
Gusto ko, bago ako tuluyang kalimutan ng mga tao, eh may kahit isang henerasyon ng mga tao na dadalhin sa kani-kanilang mga puso't buhay ang mga bagay na sinulat ko.
Masyadong kampanti ako sa buhay ko. Lagi kong sinasabi, 'may bukas pa, may bukas pa. Wag na muna kong magsulat ngayon, kasi may bukas pa.' Pero sa kaka-bukas ko, hindi ko napansin, na yung 'bukas', nagiging 'kahapon' din. At kapag iniisip ko kung anong ginawa ko 'kahapon', nalulungkot ako kasi inaksaya ko ang isang araw na dapat sana, may ginawa ako para sa katuparan ng mga pangarap ko.
Yung 'bukas' na sinasabi natin, yun yung 'ngayon'. At kung may gusto akong gawin, dapat simulan ko 'ngayon', para kung magtagpu-tagpo ang 'kahapon', 'ngayon', at 'bukas', ang mabubuong imahe ay hindi imahe ng pagsisisi at kabiguan, kundi ang imahe ng tagumpay at katuparan ng pangarap.
Kaya ito, pagkatapos ng ilang 'bukas na', sa wakas, umupo din ako sa tapat ng computer para isulat ito. HIndi man ito umabot sa palimbagan, at least, naisulat ko ito, at malamang, maipabasa din sa iba.
Thursday, April 10, 2008
One Step Forward
It's been more than a month since my last post, and weeks since I last allowed myself to contemplate and write whatever it is I'm thinking about. Got drifted away by the stuff that's been happening around, fandoms, daydreams, work, stress... things like that.
At the end of the day, no matter how much I want to write, I could only curl up with my pillows and read myself to sleep.
BUT ANYWAY~! I'm back, and I have tales to tell.
At the end of the day, no matter how much I want to write, I could only curl up with my pillows and read myself to sleep.
BUT ANYWAY~! I'm back, and I have tales to tell.
The Exam From Hades
Let's face it. I was too overconfident. I have two glowing recommendations from former professors, a brilliant copy of my transcript of grades, proof that my thesis was granted Best Thesis Award for 2006, and a certificate stating that I graduated cum laude. Failure is not an option, because a) My requirements kicked ass, and b) I had to hope for the best because this is the first step towards my dream. I HAD to pass. I HAD to get in. And with that in mind, I knew that I WILL pass. I have to believe in that, if nothing else.
A week after I passed the requirements, I got a call from UP regarding the schedule of my entrance exam. I tried to ask what the scope of the freakin' exam would be, but they wouldn't give me a clue. I figured that since I'm applying for Comparative Literature, they'd just make me read some sort of story and have me deconstruct it into tiny little pieces using whatever theory and whatnot. It was either THAT, or they'd make me read and/or write about anything under the effin' sun. I brushed the exam off. Didn't even study for it, because I don't even know what I should study for in the first place. So I'd play things by ear. Swing it, you know? Yeah, I know. That was pretty arrogant of me. I thought I could just breeze through it. It turns out that I still have much to learn when it comes to being prepared, and when it comes to being too cocky.
I had the gall to be late on the day of the exam. Yeah, sue me. I overslept. Five minutes wasn't much, but hey, impressions matter. So there I was, panting like a dehydrated Rottweiler, staring at the room with a sheepish smile on my face. Heck, I was lucky the moderator was pretty nice, so she just gave me a smile and handed me my exam paper. When I looked at it, though, it felt as if my brain went on strike and decided to go to the Bahamas for a vacation.
1. They want me to discuss a theorist that made a significant contribution in the realms of literature/philosophy/culture, may it be postmodernism/structuralism/gender issues/modernism/feminism/ or whatever f*ckin' ism they taught us in college; to discuss what the theory is about, and to dish out a few critical terms pertaining to said theory. They want me to state its relevance and contribution to Literature, and blah blah blah yadda yadda yadda. They want me to discuss it briefly but comprehensively. In short, they want me to write about something I haven't thought of in, what, two damn years.
2. They gave me a ten-page short (yeah right) story and wanted me to dish out a /crtical analysis/ of it using any theory whatsoever.
No shit.
I was staring at my paper like a freakin' moron for fifteen minutes, because hell, it freakin' blew me off. I was laughing to myself like a lunatic. I was twirling my pen over and over until it clatters off, and I had to say 'sorry' over and over again because I kept distracting the other examinees.
It's not like I don't know anything. I mean, I want to believe that after four years of hard-ass literary college education, I could pretty much recite theory after freakin' theory, but still, the exam had me floored. I wasn't prepared for that kind of comprehensive exam. I hadn't studied, and I hadn't thought of Spivak, or De Sausurre, or Levi-Strauss, or Horkheimer for two freakin' years. Their words, I could remember. Their messages and core theories, I understood by heart. But that doesn't mean that I could effin' discuss them comprehensively in an exam! Why didn't they just ask me to explain it in front of a class? That would be way easier than trying to write in in such a structured way. I was expecting an entrance exam, not midterms or finals, dammit!
For fifteen minutes, my mind went completely blank. I couldn't think of anything, 'cept how much of an arrogant ass I was. What was I thinking, walking into an exam unprepared? It was the State University, dammit. I kept trying to remember everything I learned before, but they were so elusive. It was like trying to grab a fistful of water. Just when I thought I had it pinned, everything would slither away like coiling snakes. I couldn't concentrate, even when I skipped the first part and tried to read the short story instead. I knew how to 'critically' analyze a story or a novel better than I could dress myself for an important business meeting, but even so, I was still so shocked, that I couldn't understand a word I was reading.
I kept praying and praying, thinking that I couldn't screw this up. I was talking to God, telling Him how much of an ass I was (not that I needed to say that), but I would really, really, really appreciate it if He would help me pull this off. I knew the theories, I knew the terms... I just have to explain it well in paper.
I took a few deep breaths, and told myself that chuckling like a deranged jackal would help. Nor would trying to berate myself will. So I gathered what was left of my wits and read the damned story and 'critically analyzed' it. I used up two legal pads, back to back. The second part done, I hesitantly stared at the first part again, and felt my heart sink to my toes.
I still don't know what theory to use, which theorist to introduce.
I wanted out.
I really wanted to get a breather, so I flashed the proctor a cheeky smile and asked if I could go out for a short break. I was out of the door before she finished her sentence. I headed straight to the cafeteria, bought myself a Pork Tonkatsu Meal, and ate like it was my last meal.
My friend was an angel. Throughout the time I was being a moron, she just stood (sat) my me and constantly gave me reassurances. I dunno how she did it. She was floored, too, but she got her composure way before I did. She was so cool about it all. 'Twas a total reversal of roles, and I wouldn't have it any other way.
ANyway, in between bites of cholesterol, I sent my aunt an SMS and told her that I'm practically puking blood because of the exam. She laughed at that, and cracked a few jokes that helped loosen up my frizzled spirits. And then out of the stinkin' blue, my mama sent me a message that was probably the reason why I was able to get back to my feet and conquer that exam.
She told me that I must pass the exam. She told me that I will pass the exam. She told me to believe in God, and to believe in my dreams. She told me to believe in myself.
Mama. The very same person who used to be my worst enemy. The very same person who I thought was the sole person standing between me and my dreams. My mother.
Crap, I nearly bawled my eyes out. And my mouth was full of tonkatsu, too.
I hauled it all in, tonkatsu, rice, side dish and all, and got back to the examination room, and wrote like crazy for the next hour.
I gave them a freakin' Gayatri Spivak and her theory about the Sub-Altern, but I wouldn't go there anymore. ^^;;;
When I finished that freakin' exam, I thought I was in heaven. I couldn't believe my luck. I couldn't believe that I was able to pull that off, in spite of my moronic antics and my arrogance. I was wrong, yes, and I paid dearly for that miscalculation, but I'm ever so grateful to the people to knocked me back to my feet.
I said I am a Superhero, and people agree. But I have to say that I won't be the hero I am today, without the people who kept backing me up. There are people who kept pick me up when I fall flat on my face. There are people who'd hand their swords to me when mine would break. And there are people who'd boost me up and protect me when all of my armor falls off.
It was a hell of an exam, but I pulled through.Thanks to God, and thanks to the people He sent to help me, even when I was a complete ass.
Let's face it. I was too overconfident. I have two glowing recommendations from former professors, a brilliant copy of my transcript of grades, proof that my thesis was granted Best Thesis Award for 2006, and a certificate stating that I graduated cum laude. Failure is not an option, because a) My requirements kicked ass, and b) I had to hope for the best because this is the first step towards my dream. I HAD to pass. I HAD to get in. And with that in mind, I knew that I WILL pass. I have to believe in that, if nothing else.
A week after I passed the requirements, I got a call from UP regarding the schedule of my entrance exam. I tried to ask what the scope of the freakin' exam would be, but they wouldn't give me a clue. I figured that since I'm applying for Comparative Literature, they'd just make me read some sort of story and have me deconstruct it into tiny little pieces using whatever theory and whatnot. It was either THAT, or they'd make me read and/or write about anything under the effin' sun. I brushed the exam off. Didn't even study for it, because I don't even know what I should study for in the first place. So I'd play things by ear. Swing it, you know? Yeah, I know. That was pretty arrogant of me. I thought I could just breeze through it. It turns out that I still have much to learn when it comes to being prepared, and when it comes to being too cocky.
I had the gall to be late on the day of the exam. Yeah, sue me. I overslept. Five minutes wasn't much, but hey, impressions matter. So there I was, panting like a dehydrated Rottweiler, staring at the room with a sheepish smile on my face. Heck, I was lucky the moderator was pretty nice, so she just gave me a smile and handed me my exam paper. When I looked at it, though, it felt as if my brain went on strike and decided to go to the Bahamas for a vacation.
1. They want me to discuss a theorist that made a significant contribution in the realms of literature/philosophy/culture, may it be postmodernism/structuralism/gender issues/modernism/feminism/ or whatever f*ckin' ism they taught us in college; to discuss what the theory is about, and to dish out a few critical terms pertaining to said theory. They want me to state its relevance and contribution to Literature, and blah blah blah yadda yadda yadda. They want me to discuss it briefly but comprehensively. In short, they want me to write about something I haven't thought of in, what, two damn years.
2. They gave me a ten-page short (yeah right) story and wanted me to dish out a /crtical analysis/ of it using any theory whatsoever.
No shit.
I was staring at my paper like a freakin' moron for fifteen minutes, because hell, it freakin' blew me off. I was laughing to myself like a lunatic. I was twirling my pen over and over until it clatters off, and I had to say 'sorry' over and over again because I kept distracting the other examinees.
It's not like I don't know anything. I mean, I want to believe that after four years of hard-ass literary college education, I could pretty much recite theory after freakin' theory, but still, the exam had me floored. I wasn't prepared for that kind of comprehensive exam. I hadn't studied, and I hadn't thought of Spivak, or De Sausurre, or Levi-Strauss, or Horkheimer for two freakin' years. Their words, I could remember. Their messages and core theories, I understood by heart. But that doesn't mean that I could effin' discuss them comprehensively in an exam! Why didn't they just ask me to explain it in front of a class? That would be way easier than trying to write in in such a structured way. I was expecting an entrance exam, not midterms or finals, dammit!
For fifteen minutes, my mind went completely blank. I couldn't think of anything, 'cept how much of an arrogant ass I was. What was I thinking, walking into an exam unprepared? It was the State University, dammit. I kept trying to remember everything I learned before, but they were so elusive. It was like trying to grab a fistful of water. Just when I thought I had it pinned, everything would slither away like coiling snakes. I couldn't concentrate, even when I skipped the first part and tried to read the short story instead. I knew how to 'critically' analyze a story or a novel better than I could dress myself for an important business meeting, but even so, I was still so shocked, that I couldn't understand a word I was reading.
I kept praying and praying, thinking that I couldn't screw this up. I was talking to God, telling Him how much of an ass I was (not that I needed to say that), but I would really, really, really appreciate it if He would help me pull this off. I knew the theories, I knew the terms... I just have to explain it well in paper.
I took a few deep breaths, and told myself that chuckling like a deranged jackal would help. Nor would trying to berate myself will. So I gathered what was left of my wits and read the damned story and 'critically analyzed' it. I used up two legal pads, back to back. The second part done, I hesitantly stared at the first part again, and felt my heart sink to my toes.
I still don't know what theory to use, which theorist to introduce.
I wanted out.
I really wanted to get a breather, so I flashed the proctor a cheeky smile and asked if I could go out for a short break. I was out of the door before she finished her sentence. I headed straight to the cafeteria, bought myself a Pork Tonkatsu Meal, and ate like it was my last meal.
My friend was an angel. Throughout the time I was being a moron, she just stood (sat) my me and constantly gave me reassurances. I dunno how she did it. She was floored, too, but she got her composure way before I did. She was so cool about it all. 'Twas a total reversal of roles, and I wouldn't have it any other way.
ANyway, in between bites of cholesterol, I sent my aunt an SMS and told her that I'm practically puking blood because of the exam. She laughed at that, and cracked a few jokes that helped loosen up my frizzled spirits. And then out of the stinkin' blue, my mama sent me a message that was probably the reason why I was able to get back to my feet and conquer that exam.
She told me that I must pass the exam. She told me that I will pass the exam. She told me to believe in God, and to believe in my dreams. She told me to believe in myself.
Mama. The very same person who used to be my worst enemy. The very same person who I thought was the sole person standing between me and my dreams. My mother.
Crap, I nearly bawled my eyes out. And my mouth was full of tonkatsu, too.
I hauled it all in, tonkatsu, rice, side dish and all, and got back to the examination room, and wrote like crazy for the next hour.
I gave them a freakin' Gayatri Spivak and her theory about the Sub-Altern, but I wouldn't go there anymore. ^^;;;
When I finished that freakin' exam, I thought I was in heaven. I couldn't believe my luck. I couldn't believe that I was able to pull that off, in spite of my moronic antics and my arrogance. I was wrong, yes, and I paid dearly for that miscalculation, but I'm ever so grateful to the people to knocked me back to my feet.
I said I am a Superhero, and people agree. But I have to say that I won't be the hero I am today, without the people who kept backing me up. There are people who kept pick me up when I fall flat on my face. There are people who'd hand their swords to me when mine would break. And there are people who'd boost me up and protect me when all of my armor falls off.
It was a hell of an exam, but I pulled through.Thanks to God, and thanks to the people He sent to help me, even when I was a complete ass.
The Call
So yeah. I've put it all behind me. I fell flat on my face, learned my lesson, and stood back up.
I did my part. And now I must wait for the decision.
A week has passed, without me ever trying to think about it. I was pretty sure I'd be accepted, but it's not because I'm still an arrogant prick.
I mean, have you ever wanted something so much, that when you wish for it with all your might, it would come true?
Have you ever felt as if /something/ is calling you? Something BIG out there is trying to reach out for your soul, and you have no other choice but to heed its call?
That was what I was feeling? And it's what I still feel now.
I feel as if I was made for that uni. I feel as if I have to take up my MA there, and nowhere else. I don't even know what would happen if I actually passed... I just felt as if I /had/ to be /there/.
It's pretty much blind faith, too.
So I waited. And waited. And waited. But I couldn't wait anymore, dammit! They said they'd have the results the week after, but was there any? None. Zero. Zilch. Nada. I decided to take matters into my own hands and so, two weeks after the exam, I gave the uni a call to ask if I made it.
It was a crazy call, I tell you. The coordinator couldn't get out from her seat, so this clueless guy was passing our messages back and forth. He even slipped a little and told me that no, I didn't make it, but he pretty much took it back when I practically screamed in his ear. He told me that the results weren't out yet, and could I call back on Thursday, thank you?
Gawsh, I was pretty much shaking by that time, so I just said OK, and hung up on him before he could utter another stupid word.
Afternoon found me in a board room, conducting a meeting with my clients when my cellphone rang. I excused myself and answered the call. It was from a private line, but I thought it was another client, so imagine my reaction when the caller said that she was the coordinator of English Department.
"Hello? Is this Karren?"
Like duh. "Yes, ma'am. Who is this, please?"
"Ah, Karren! This is Julie, from the English Department. You were the one who called earlier, right?"
"Uh... yeah?"
"Well, I just called to tell you that you got accepted for the Comparative Literature program," she said.
I was quiet for like, two nanoseconds before I was able to answer. "Uh... WHAT?!"
"You got accepted for the MA CL program you applied for."
"Uh... does that mean I passed?" Stupid much? Sue me. They called me in the middle of a meeting to drop a bomb like THAT, and you expect me to have my wits intact?!
"Yes, Karren. You did." She might have laughed at my stupidity, but I was beyond caring by that point. I passed, dammit!
"So, uh... When's the enrollment?"
The conversation became a bit blurry after that. All I caught was 'next week' and 'graduate school office', and 'admission', because heck, it felt as if I have a flock of blackbirds fluttering around in my stomach, and I want to shriek them all out! I managed to alienate the guard and the receptionist on my way to the board room, and when I sat back down, I think my face was so red from trying hard not to scream in elation. My clients teased me about it, and I had to blurt out that I passed, dammit, and damn. It felt good.
In hindsight, I think I wouldn't be /that/ happy if I didn't have that fumble during the exam. That I managed to get myself back up after a stupid fall made the victory worthwhile, you know? It felt as if I really conquered that exam. It felt as if I deserved that admission.
It felt so great.
I kept saying that this is the first step towards my dream, and though I don't know the why's and how's, I just know that it /is/. I don't even know what's in it for me in the uni, or if MA studies is just like my undergrad studies, but heck, I have a feeling that this is the start of my journey, you know?
And it feels good to be back on track, you know?
Not that the two years I've spent working for my mom and the family business wasn't worth it, or anything. I was against it at first, thinking that being stuck as the heiress to a family business would stop me from achieving my dream, but as days went by, I realized that I didn't have to sacrifice anything at all. No dreams would be sacrificed, no future would be compromised.
I helped my Mom achieve her dreams, and now she's helping me conquer mine.
It feels great to be back.
So yeah. I've put it all behind me. I fell flat on my face, learned my lesson, and stood back up.
I did my part. And now I must wait for the decision.
A week has passed, without me ever trying to think about it. I was pretty sure I'd be accepted, but it's not because I'm still an arrogant prick.
I mean, have you ever wanted something so much, that when you wish for it with all your might, it would come true?
Have you ever felt as if /something/ is calling you? Something BIG out there is trying to reach out for your soul, and you have no other choice but to heed its call?
That was what I was feeling? And it's what I still feel now.
I feel as if I was made for that uni. I feel as if I have to take up my MA there, and nowhere else. I don't even know what would happen if I actually passed... I just felt as if I /had/ to be /there/.
It's pretty much blind faith, too.
So I waited. And waited. And waited. But I couldn't wait anymore, dammit! They said they'd have the results the week after, but was there any? None. Zero. Zilch. Nada. I decided to take matters into my own hands and so, two weeks after the exam, I gave the uni a call to ask if I made it.
It was a crazy call, I tell you. The coordinator couldn't get out from her seat, so this clueless guy was passing our messages back and forth. He even slipped a little and told me that no, I didn't make it, but he pretty much took it back when I practically screamed in his ear. He told me that the results weren't out yet, and could I call back on Thursday, thank you?
Gawsh, I was pretty much shaking by that time, so I just said OK, and hung up on him before he could utter another stupid word.
Afternoon found me in a board room, conducting a meeting with my clients when my cellphone rang. I excused myself and answered the call. It was from a private line, but I thought it was another client, so imagine my reaction when the caller said that she was the coordinator of English Department.
"Hello? Is this Karren?"
Like duh. "Yes, ma'am. Who is this, please?"
"Ah, Karren! This is Julie, from the English Department. You were the one who called earlier, right?"
"Uh... yeah?"
"Well, I just called to tell you that you got accepted for the Comparative Literature program," she said.
I was quiet for like, two nanoseconds before I was able to answer. "Uh... WHAT?!"
"You got accepted for the MA CL program you applied for."
"Uh... does that mean I passed?" Stupid much? Sue me. They called me in the middle of a meeting to drop a bomb like THAT, and you expect me to have my wits intact?!
"Yes, Karren. You did." She might have laughed at my stupidity, but I was beyond caring by that point. I passed, dammit!
"So, uh... When's the enrollment?"
The conversation became a bit blurry after that. All I caught was 'next week' and 'graduate school office', and 'admission', because heck, it felt as if I have a flock of blackbirds fluttering around in my stomach, and I want to shriek them all out! I managed to alienate the guard and the receptionist on my way to the board room, and when I sat back down, I think my face was so red from trying hard not to scream in elation. My clients teased me about it, and I had to blurt out that I passed, dammit, and damn. It felt good.
In hindsight, I think I wouldn't be /that/ happy if I didn't have that fumble during the exam. That I managed to get myself back up after a stupid fall made the victory worthwhile, you know? It felt as if I really conquered that exam. It felt as if I deserved that admission.
It felt so great.
I kept saying that this is the first step towards my dream, and though I don't know the why's and how's, I just know that it /is/. I don't even know what's in it for me in the uni, or if MA studies is just like my undergrad studies, but heck, I have a feeling that this is the start of my journey, you know?
And it feels good to be back on track, you know?
Not that the two years I've spent working for my mom and the family business wasn't worth it, or anything. I was against it at first, thinking that being stuck as the heiress to a family business would stop me from achieving my dream, but as days went by, I realized that I didn't have to sacrifice anything at all. No dreams would be sacrificed, no future would be compromised.
I helped my Mom achieve her dreams, and now she's helping me conquer mine.
It feels great to be back.
Monday, March 3, 2008
Kaliwa't Kanan
Kaliwa't Kanan: Isang Repleksyon ng Batang Balahura
(December 2004)
Minsan talaga, mapapakamot ka nalang sa mga pangyayari sa mundo. Nakakabighani talaga yung daloy ng buhay. Yung agos ng kapalaran. Nakaka-amaze, kung paano mag-function (malfunction?) yung tinatawag nilang 'Nature' at 'Destiny'. Yung clockwork ng mundo. Yung script ng mundo. Mapapanganga ka nalang minsan sa sobrang pagkabighani. Pero kung anong daming beses ka ngumanga, ganong daming beses ka ding magtataka, iiyak, at masasaktan.
Paano kayang nagiging posible na sa isang sulok ng mundo, may masaya, habang sa kabila, may umiiyak? Paano kaya nangyayari yung, habang tuwang-tuwa ang isang tao sa buhay niya dahil nakahanap siya ng kapayapaan ng damdamin, sa kabilang dulo naman, may sinasaktan? May tumatawa, umiiyak, nagugutom, nagpapaka-bachoy, nabubuhay, namamatay, lumalabang mabuhay, nagpapakamatay, ayaw nang mabuhay, pinapatay, nakikipag-sex, nire-rape, tumatae, umiihi, nagkokompyuter, nanlilimos, nagbebenta ng droga, nagbebenta ng popcorn, natutulog, hindi makatulog, nagtutulug-tulugan para hindi maispatan ng nanay na walang ginawa kundi mang-utos, gumagawa ng project, binabayaran para gumawa ng project, naghahanap ng project sa Recto, nag-aaral, nagkukunwaring mag-aral, nagbabasa ng porn, nagbabasa ng Bible, nagpapantasya sa mga kaguwapuhang mga kalalakihan(EHM!), nangbabasted ng mga kaguwapuhang kalalakihan (sana), at kung anu-ano pang karumalduma na gawain. Lahat iba-iba, pero nangyayari ng sabay-sabay.
Isang daang bilyong aktibidades, sakop ng isang sandali.
Nakaka-bighani. Sa isang segundo, bilyong-bilyong buhay ang nagbabago. Sa isang segundong pumapatak, bilyong-bilyong iba't ibang akitibidades.
Pero minsan talaga, parang may
Nung isang linggo, nung Thursday, may bagyo. Gabi noon, mga alas-nuwebe siguro. Nandoon ako sa
Masaya ako. Komportable. Nasa
Ayos ang buhay ko.
Pero may
Parang ang sakit naman yatang isipin na habang masaya ako sa buhay ko noong gabing yon- may bahay, komportable, busog, tuyo- may mga taong nawawalan ng bahay, dahil sa ulang mahal na mahal ko. May mga hindi kumakain. May mga taong nakabalunbon sa manipis na kumot, nangangatog, nagaalala para sa mga kapamilyang malamang ay tinangay na ng malakas na baha. May mga taong umiiyak, humahagulgol kasabay ng kalikasan, dahil natangay na ng bagyo ang lahat ng meron sila. May mga batang natatakot, hindi alam kung bukas, buhay pa sila. May mga ina na hinahanap ang anak, at mga anak na umiiyak para sa mga magulang nila.
Lahat yan- at higit pa- ay nangyayari noon, habang ako, nagpapantasya na naman kay Yohji Kudo at ang iba pang malinamnam na lalaki ng isang anime.
May
Hindi dapat nagpapaparty ang mga tao sa Malate, o nanonood ng BCUZ OF YOU ang ilan sa mga Pilipino habang ang karamihan sa mga kapatid nating Pilipino ay sinasalanta ng kalikasang naghiniganti dahil sa panlalapastangan sa kanya ng tao. Hindi dapat ako nagpapantasya na magiging kami ni Yohji, habang may isang babae, somewhere out there, ka-edad ko, ang nangangatog sa lamig dahil tinangay na ng baha ang bahay nila. Hindi dapat nanonood ng Lovers in
Hindi dapat.
Pero hindi nating pwedeng sabihin na wala tayong karapatang magsaya, dahil hindi naman natin kasalanan na meron tayo at wala sila.
Nakakainis. May
Bakit kaya ganon?
Ngayong mga nakaraang araw, masayang masaya ako. Mapayapa ang buhay ko, dahil nagbalik-loob na ako kay Papa Lord. Gumaan ang pakiramdam ko. Wala naman talagang nagbago. Retarded parin ang mga kaklase ko, asshole pa rin yung ibang professors ko, at nearly-impossible pa rin ang nanay ko. Walang nagbago; madami paring kailangang gawin, at HotSeat parin ako sa To-Blame list ng mga kamaliang nangyayari dito sa bahay. Walang nagbago, pero masaya ako, dahil hinarap ko na ang mga kailangang harapin, at pinakawalan ko na ang lahat ng dapat pakawalan. Kung matatag ako noon, indestructible na ko ngayon, dahil may direct link at recognition na ako sa totoong pinanggagalingan ng lakas ko.
Wala nang kayang tumalo sa akin. Kapag kasi Diyos ang kakampi, ikaw na siguro ang pinaka-malakas na tao sa mundo. Wala nang problema ang hindi kayang lutasin. Pero nakakalungkot isipin, na habang nakakaramdam ka ng ganitong klaseng kaligayahan, sa eksaktong oras na ito, mayroon ding isa, dalawa, o isang daang milyong taong hindi na alam kung saan pa makahahanap ng kaligayahan.
Na hindi lang ang realidad natin ang realidad ng mundo...
Na sa labas ng mga komportableng kwarto natin, ay may mas malaking mundo...
Na may iba pang tao, higit pa sa mga taong nakikita natin araw-araw.
Dyan-dyan sa tabi, may tumatawa. May umiiyak. May sanggol na ipinanganak, at may mamang binaril sa madilim na eskinita. May mga taong daig pa ang payaso kung makangiti, at may ibang nagmistulang nilulunod sa sarili nilang luha. May mga nagpapah-teh sa Rockwell. May isang babaeng ginugulpi. May nagwawaldas ng milyon. May naghahanap ng piso.
Patuloy ang buhay. Magkakaroon pa rin ng mga bagyong kebabantot ng pangalan. May mga mamamatay, may mga ipapanganak pa lang. Mahirap mang tanggapin, may mga katotohanang hindi na pwedeng mabago. Sisikat ang araw sa silangan, at lulubog sa kanluran. Bilog ang mundo, at hindi ito mapipisat (pwera nalang kung mawala ako dito). Kumakahol ang aso at magmi-meow ang pusa (pwera nalang kung may identity crisis). Kahit anong gawin natin, may mga bagay talagang habang-buhay nang mananatili.
At kasama na dun ang weirdong pagpapatakbo ng tadhana sa buhay ng mga tao o ang weirdong pagpapatakbo ng tao sa buhay nila. Eh, ano man yun; tadhana, tao, kapalaran, bahala na. Basta yan ang buhay. Makulay.
At ikaw ang magpapatakbo ng buhay mo, ano man ang mangyari sa mundo.
Subscribe to:
Posts (Atom)
